σατιρα

περι σατιρασ ο λόγοσ…

| GEORGOPALIS DIMITRIS
Θυμάσαι στο σχολείο εκείνον τον απροσάρμοστο συμμαθητή που πήγαινε πίσω από κάποιο παιδί και του κατέβαζε τα «βρακιά»; Θυμάσαι τι «καλαμπούρι» γινόταν μετά; Μπορεί, βέβαια, το παιδί, του οποίου τον κ@λο είχε δει όλο το σχολείο, να ένιωθε χάλια και να ήθελε να εξαφανιστεί, αλλά ο μικρός τραμπούκος είχε κάνει την πλάκα του, και γελούσαν όλοι.
Ήταν αστείο αυτό που συνέβαινε; Ήταν σάτιρα; Ήταν χιούμορ; Όχι! Αλλά γιατί γελούσε ο κόσμος; Επειδή το απρόσμενο, το ξαφνικό, η απότομη αλλαγή μιας κατάστασης μπορεί να προκαλέσει γέλιο.
Κατάλαβες τώρα τι είναι το «Σεφερλίδικο αστείο»;
Καμία έμπνευση, καμία υποβόσκουσα αλληλουχία που να οδηγεί στην κορύφωση του αστείου.
Ρηχό, απλοϊκό, εύπεπτο «χιούμορ»…