Τα Χριστούγεννα ταξίδεψα στη Ρώμη. Ναι, χωρίς να ρωτήσω τον γνωστό Ποσειδώνα …

Πρέπει να ομολογήσω πως λόγω επαγγέλματος, παρατηρώ τα πάντα και δίνω μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες. Από αυτό το ταξίδι κρατώ τρία πράγματα για τους Ιταλούς και πιο συγκεκριμένα για τους κατοίκους της Ρώμης.

Πρώτον: Καπνίζουν αρειμανίως…είναι με ένα τσιγάρο στο χέρι. Όμως, δεν θα τους δεις ΠΟΤΕ να το απολαμβάνουν  σε κλειστούς χώρους. Ζαμμέ!!!

Δεύτερον: Δεν υπάρχουν ΠΟΥΘΕΝΑ αδέσποτα. Ούτε μία γάτα. Ούτε ένα σκυλάκι. Όσοι έχουν κατοικίδιο το κρατούν με το λουράκι και του φέρονται με τόση στοργή και αγάπη.

Τρίτον: Συνάντησα στους δρόμους της Ρώμης αρκετά ομόφυλα ζευγάρια, τα οποία δεν είχαν κανένα πρόβλημα και με απολύτως φυσιολογικό τρόπο, εξέφραζαν τα συναισθήματα τους δημοσίως και αντάλλασσαν φιλιά χωρίς ενοχή . Ούτε ο κόσμος τριγύρω ένοιωθε άβολα. Ήταν κάτι  εντελώς  νορμάλ. Και έτσι πρέπει να είναι!

Μετά από λίγες ημέρες εδώ στην Αθήνα…

-Ανοίγεις τηλεόραση και μιλούν για τη «μαγκιά» του άλλου που καπνίζει και γουστάρει στα μπουζούκια. Έλα ρε τεράστιε!

-Αθώος λέει ο τύπος που κλώτσησε πριν κάτι μήνες μια γάτα και την πέταξε στη θάλασσα.

-Χαμός στο Ναύπλιο με «άντρα παλιάς κοπής» σερβιτόρο που έδιωξε κακήν-κακώς ένα ομόφυλο ζευγάρι από την ταβέρνα γιατί έκαναν το έγκλημα να φιληθούν δημοσίως.

Ή οι Ιταλοί είναι πολύ μπροστά ή εμείς είμαστε πολύ πίσω.

Νομίζω το δεύτερο.

Κάθε φορά που ταξιδεύω εκτός Ελλάδας, με την προσγείωση πίσω στο Ελ. Βενιζέλος νιώθω σαν να κάνω ταξίδι στο χρόνο. Πίσω στη δεκαετία του 60, μη σου πω και του 50…